Vandaag was het die dag. Zeventien dagen in het nieuwe jaar en mijn kleding kast had een hoognodige make-over nodig! De planning? Al mijn jurkjes, tops, spijkerbroeken en miskopen op de grond gooien en er met een glas bosbes-acai drank en een dubbele dosis brufen "lekker" bij gaan zitten. "Lekker" als in zitten en de pijn niet de overhand laten krijgen...een uitgerekte enkelband kan klaarblijkelijk trés annujeux en pijnlijk zijn.
In die paar uur (van 20.00 tot 02.00) op mijn welgeliefde doch niet erg schone tapijt ontdekte ik tot mij verbazing dat ik van sommige kledingstukken definitief afscheid moet nemen en het tijd is voor de nieuwe collectie. Yes, de nieuwe collectie waar menig vrouwenhart sneller van gaat kloppen; nog kleurrijker, nog sexier en ietsmeer neigend naar de ik ga dit maar 1 keer dragen maar moet en zal het hebben-kant!
Jij en ik weten natuurlijk dat dit waargebeurde event tegelijkertijd een metafoor is voor iets heel anders. Als ik zo vrij mag zijn, in die welgespendeerde uren op mijn slaapkamer vloer in hartje Rotterdam ontdekte ik al heel snel dat weinig dingen in het leven gegarandeerd zijn. Dit wist je natuurlijk al. Sorry. Ik stuitte ook op mijn favo little black dress, van de Zara en in de uitverkoop gekocht...een duidelijk geval van een prachtige jurk en los daarvan mijn prachtig wulps gevormde lichaam (ja sorry ik moet mijn hoofd ook boven water proberen te houden) maar gecombineerd toch niet de van het...plus en plus maakt immers min. Ik kan je er van verzekeren dat dit géén metafoor is.
Terwijl ik in mijn hoofd de ontwikkelingen van de afgelopen dagen doorliep bleek er een onrealistisch patroon in te zitten, een up-down patroon.
Yeey tante geworden van een beeldschoon nichtje! Neey pijnlijke voet. Yeey tape mag van mijn voet..neey vocht in mijn voet? Yeey er wordt voor me gezorgd..neey, tv? Neey blijkbaar ben ik toch geen tante geworden, want daarvoor moet er een daadwerkelijke familie connectie met de desbetreffende persoon zijn? Ok, eindresultaat: up-down-up-down-up-down-down. Super. Ik kan niet net doen alsof het me heel erg aangrijpt. Natuurlijk heb ik traantjes gelaten, maar niet meer dan normaal. Om eerlijk te zijn was mijn hoofd er de laatste tijd niet echt meer bij. Nergens bij. Zo werk ik 40 uur per week in een leuk team waarbij ik mijn super leuke eigen kleding niet kan dragen en ik ook niet super verdien. Vooral nu ik met deze geweldige uitgerekte enkelband zit! 40 uur per week is een no-no weet ik nu. CORRECTIE, 40 uur per week je creativiteit niet kunnen uiten is een ware hel! En dan nog eens bedrijfskleding! Het zou verboden moeten worden! Werken bij de Albert Heyn is meer modieus verantwoord, daar zit tenminste een kleur in! Als je vies licht blauw op wat lijkt op een slechte mix van gerecycled katoen en polyester een kleur kunt noemen...
Maar aggh..jij noemt het ongenuanceerd ik noem het mij niet beperken tot 1 willekeurige mening. Jij ziet het zwart wit, ik zie een overvloed aan grijstinten (en pastel tinten!). Ik luister naar muziek van verschillende karakters, denk aan Tina Turner, Jill Scott, Shakira, the GooGoo Dolls en ja ik luister naar Britney Spears en Lady Gaga. Daarentegen luister jij naar verschillende GENRES, genres met diepgang, artiesten die weten waar ze over zingen, waar hun muziek over gaat. Britney weet dat ook wel! Al die producers die haar muziek fabriceren en zeuren dat ze Amy 1-2-3 moet zoeken op haar radar. Lady Gaga had in haar clip paparazzi een bad romance en probeerde dat te verhullen met haar poker face..als je bij elk liedje na zou moeten gaan denken zouden je hersenen ook maar overhit raken. Ik zie het zo, het gebruik van mijn hersenen welk ik bespaar met het luisteren naar Britney Spears en Lady Gaga compenseer ik lekker tijdens andere activiteiten. Het lezen van een goed boek, schrijven of voor het kijken naar discovery channel. Zelf ontplooing doet ieder mens op zijn of haar eigen manier.
Heel kortzichtig om een ander kortzichtig te noemen. Vind je ook niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten