De laatste tijd merk ik dat ik mijn prioriteiten overhoop heb gehaald en orde heb kunnen creëren in alle chaos. Alle aspecten van mijn leven zijn even grondig geanalyseerd door yours truly en daarbij heb ik passende en realistische doelstellingen kunnen plaatsen.
Trés SMART allemaal. Prioriteiten betreft vrienden, gezin/familie, liefde, mannen en financiën zijn geheel veranderd: ik probeer zo veel mogelijk tijd vrij te maken om leuke dingen met vrienden te doen, en dat lukt me aardig moet ik zeggen!
Ik probeer de band met mama, papa en broerlief weer te herstellen na mijn hectische puberende jaren..wat al helemaal goed lijkt te gaan! Wederzijds begrip was nog nooit zo duidelijk!
Betreft de liefde sta ik op steevast op numero uno, maar hij is altijd welkom. Ook hier zijn alle prioriteiten om. Waar ik eerst om zelfvertrouwen vroeg, vraag ik nu om zelfbewustzijn. Waar ik eerst om heetheid vroeg, vraag ik nu om charisma. Waar ik eerst om attitude vroeg vraag ik nu om kindness. Zachtaardigheid is het sleutelwoord. Een echte man is niet bang om zijn verdediging naar beneden te halen en simpelweg lief te zijn. Geen dubbele betekenis bij opmerkingen en geen raadsels. Neukertje of geen neukertje, soulmate of niet. Een mooi gezichtje is mooi meegenomen, maar inhoud maakt de deal. Inhoud.
Ik heb mijn hele gedachtegang aangepast. Ik ging van liking mannen met serieus (onterecht) aanwezige zelfvertrouwen naar mannen die met beide benen op de grond staan. Heel vervelend dat juist die mannen gaan voor vrouwen die met beide benen op de grond staan en dan val ik net even buiten de boot.
Ik zweef ergens tussen hemel en aard waar ik mijn eigen kleine universum heb ingericht. Moet ik dan toch met beide benen terug naar aard komen of kan ik één been rustig rond laten zweven? In plaats van twee voetafdrukken, één voetafdruk achterlaten? Een uniek nalatenschap van mij aan deze wereld. Een stukje Alysia. Een stukje van mij persoonlijkheid, van mijn hart, van mijn ziel en gedachten. Helaas kan ik de laatste tijd niet meer herinneren wat mijn gedachten zijn, beter gezegd: ik kan mij niet eens herinneren wat er afgelopen vrijdag is gebeurd. Een stukje van mijn ziel is gebroken. Dat kleine stukje wat mij defineert als persoon. Ja. Ik heb mijn prioriteiten omgegooid in de hoop dat dit als lijm voor de breuk kan dienen. Ergens doet dit het ook wel, maar ik doe mezelf te kort. Nog nooit is het glas bij mij zo vol geweest en nooit eerder heb ik zo graag iets willen breken. Het gaat allemaal zo goed, zo consistent. Zo niet ik. Met grote ogen staar ik naar een halfvol glas met een grote lach met in mijn achterhoofd een klok die aftelt. Aftelt naar het punt dat het allemaal weer weg is. Gek genoeg lijkt dat punt nog niet te komen.
Daarentegen is mijn eigen kookpunt op één front zeker al bereikt. Sinds begin maart werk ik 25 uur per week voor een klein bedrijf. Het is zeker niet mijn droombaan, maar het is wel 1 van de langste banen die ik ooit heb gehad (en dat zijn er veel). Ik kan nog niet op een spenderings tour gaan, maar ach, na drie jaar ziet mijn banksaldo alsnog even de positieve kant van het (bank)leven.
Kookpunt? Recentelijk betrap ik mijzelf steeds meer op suïcidale gedachtes enkel om onder werk uit te komen. De meeste recente gedachte betreft nasi met sate welk al een week in de koeling staat en niet meer zo fris ruikt. Enige gedachte die door mijn hoofd flitst: misschien krijg ik voedsel-vergiftiging en hoef ik morgen niet naar werk... En neem het van mij aan: op het moment dat het ziekenhuis aantrekkelijker klinkt dan kantoor is je kookpunt wel bereikt.
Uiterst curieus..op het moment dat alles in je voordeel begint te werken word het allemaal een sleur. Toen mijn bank rekening aangaf: debet 2500 euro, ik nooit naar school ging, mijn rekeningen niet kon betalen, verslaafd was aan oreo's en blaasontstekingen bij de vleet had was mijn leven meer eigen.
Meer ik.
Nu schrikt het me af. Ik ben voor het eerst in 21 jaar enigszins verantwoordelijk bezig en it makes me want to shit my pants! Ik plan, ik werk, ik leef, ik geniet, ik drink zoveel dat weekenden een big blurr zijn en allemaal omdat het KAN.
Realiteit is:
- dat ik niet van plannen houd, ik vind het iets voor mensen die bang zijn om de regie over hun leven te verliezen
- dat werken op een kantoor voor mij het equivalent is van mezelf opsluiten in een kamertje met speakers waaruit luid galmt "ik ben verliefd, sjaleliesjalela" van cynische Sieneke,
- dat alcohol het slechtste in mij naar boven haalt en ik het dus beter kan laten staan
- dat elke door-de-weekse dag opstaan om 8 uur in de ochtend om mezelf vervolgens redenen aan te praten waarom ik MOET werken simpelweg tegen mijn principes indruist.
Dus pak ik het ietswat anders aan. Een kleine stap voor nu, maar ik hoop natuurlijk dat het mij veel verder brengt, ik ga met de wind mee. Ik zal mijn dromen achterna gaan want niet alles komt aanwaaien.De vertederende hand van het leven heeft misschien dan toch een aai over mijn leven gegeven en mij rustig doen ontwaken. Ik sta positief in het leven en sta mijn vrouwtje. Nog even door de zure appel heen bijten, en het paradijs zal in het verschiet liggen.
Bienvenue L'Anvers!
