Mijn queste naar mijn heritage. Een jarenlange zoektocht welke mij van verward naar nog verwarder maakt. Wie ben ik? Waar hoor ik thuis? Wat is het doel van mijn leven? Waarom doe ik soms de meest domme dingen? Mijn naam is Alysia, ik kom van de planeet aarde en ik leef zoals ik juist acht. Voor nu. Over een week heb ik weer een ander denkbeeld over hoe ik mijn leven zou moeten leven. Noem me tegenstrijdig, want zo noem ik mijzelf ook.
Ik drink terwijl ik weet dat ik niet zou moeten drinken. Ik noem mijzelf Katholiek, maar ik ben donor en niet vies van sex. Ik wil een vriend, maar ben doodsbang om mijzelf te binden. Te binden aan een persoon, aan een opleiding, baan en ga zo maar verder. Ik houd van mooie spullen, maar veracht materialisme. "Het lelijke eendje" is mijn favoriete sprookje, maar Shrek-verhalen gaan er bij mij niet in. Woorden zoals koosjer, halal, haram en verboden vrucht zijn bij mij taboe, maar toch gooi ik het liefst geen eten weg, mijd ik rode kleurstof en ga je naar de hel als je ongelovig bent.
Het leven is ongekend en anders voor iedereen. Koop ik dure spullen omdat ik het óh zo geweldig vind? Nee. Ik koop het in een wanhopige poging om dat zwarte gat in mijn ziel op te vullen terwijl ik weet dat het enige wat het zal vullen mijn keuzes zijn.
Iedereen is bekend met tegenstrijdigheden en naarmate de tijd verloopt zul je merken dat hoe dichterbij je bij jezelf komt, hoe minder tegenstrijdig je wordt. Wanneer ik buiten om mij heen kijk word ik niet vrolijk, maar toch blijf ik herhalen dat Rotterdam de mooiste stad ter wereld is wanneer ik zijn skyline aanbid. Beperking is het eerste woord dat in mij opkomt zodra ik mijn voordeur uitloop. Mentale en visuele beperking. Auto's, stenen en een armzalig takje wat een boom voor zou moeten stellen. Ik heb dromen, aspiraties en wensen die verder gaan dan de dagelijkse beslommeringen waar menig man en vrouw zich aan onderwerpt.
Ja ik doe tegenstrijdige dingen. Moet ik hier spijt van hebben? Geen idee. Soms luistert er niemand goed genoeg om te zien wat ik voel. De straten van Rotterdam zijn waar ik woon, maar zij zijn niet mijn thuis.
Het ritme van mijn hart klopt niet synchroon met het ritme van de stad. Ik ben uit balans. The beat goes on en ik ben a-muzikaal. Het water bij het strand van Hoek van Holland is zoet, Afghanistan ligt in Zuid-Amerika, Timboektoe is verzonnen door de bedenkers van de Donald Duck en ik ben immuun voor alcohol. Het is waar: soms weiger ik om na te denken simpelweg uit luiheid.
Met mijn hersenen op standje 0 is het makkelijker om mezelf niets kwalijk te nemen. Voor je gevoelens uitkomen in een wereld als deze is als een naakte Marijke Helwegen: pijnlijk en onnodig. Dus de hamvraag (voor alle niet-koosjere mensen) is eigenlijk: hoor ik hier wel thuis? Hoor ik thuis in een wereld waar tegenstrijdigheden niet geoorloofd, maar wel veelvoorkomend zijn? Een wereld waarin alcoholmisbruik taboe is, maar alcoholgebruik wordt aangespoord? Naastenliefde wordt gewaardeerd, maar een vriendelijke hallo, goedemiddag bij de kassa in de supermarkt kan er niet meer vanaf? Ik ga me in ieder geval voornemen om mijn alcoholgebruik binnen perken te houden. Ik geef toe dat alcohol mij het lef geeft om dingen te doen die ik anders niet zou durven, maar tegelijkertijd doe ik dan ook dingen die ik helemaal niet wil doen. In zo een soort wereld leef ik dus. Een wereld waarin ik te bang ben om te doen wat ik wil zonder iets of iemand de schuld ervan te kunnen geven. Blame it on the booze. Of blame it on the dog, die serieus alles op haar pad wat van papier is opvreet. Misschien proberen we het onszelf zo makkelijk te maken, dat het alsmaar moeilijker word. Misschien dat het tijd wordt voor ideeën van buitenaf.
Weet jij wie ik ben of waar ik thuis hoor? Mail dan je antwoord naar lysjepysje@gmail.com en wie weet maak JIJ kans op één van de vijf kindersurprises!
