Jezelf een depressie aanpraten gaat jammer genoeg makkelijker dan jezelf er uit eentje praten. Op de één of andere manier heb ik het gevoel dat dit niet alles kan zijn. ON-MO-GE-LIJK! Wil jij mij vertellen dat ik voordat ik een voor onze maatschappij “goed” leven kan leiden, mijn bachelor moet halen, mijn master, vijftig jaar moet gaan werken voor de belasting en rekeningen in combinatie met huisje, boompje, beestje?
Wegenbelasting, inkomstenbelasting, loonbelasting (ja, dat is weer iets anders), milieuheffingen (denk aan grondwaterbelasting, belasting op leidingwater, afvalstoffenheffing, kolenbelasting, verpakkingenbelasting en energiebelasting), BTW, accijns, assurantiebelasting, schenk en- ERFbelasting. Ja. Inderdaad. De Nederlandse regering heeft het lef om belasting te heffen over een erfenis.
Een week bestaat uit 168 uren, waarvan ik fysisch gezien minstens 40 zou moeten slapen, er 4 moet bewegen, 5 uur eet, en mezelf tussendoor hydrateer, seks maakt gelukkig dus heb ik (laagdrempelig) 4 keer per week 30 minuten “seks”, weer 2 uur weg. 51 uur van de 168 is nu weg aan dingen die een mens NODIG heeft.
Maatschappelijk gezien moeten we 40 uur per week werken, (de regering heeft het lef om net zo veel te eisen als moeder natuur en vadertje tijd), 5 uur aan bijscholing, 1 uur aan het betalen van je rekeningen, 45 minuten per week spenderen aan mondhygiëne, 1 uur en 10 minuten aan baden (stinkende mensen worden geweerd van de werkvloer mag ik hopen).
Vanuit sociaal oogpunt moeten we tijd spenderen aan onze significant other, kinderen, familie en vrienden.
Zelfmoord wordt in ieder geloof gezien als een zonde. Een leven gegeven door God, is eenmaal aan alleen God om het weer te nemen. Toch lijkt het me stug dat God ons op deze aarde heeft gezet om machines te bouwen en bedrijven op te richten die ons laten betalen voor dat wat vanzelfsprekend is; water, voedsel en grond om op te leven. Begrijp me niet verkeerd; ik heb niets tegen de evolutie van onze soort en technologie, maar volgens mij vergeten velen van ons waar het leven daadwerkelijk om draait. Noorwegen staat in de top van rijkste landen ter wereld, maar heeft tegelijkertijd ook één van de hoogste zelfmoordpercentages ter wereld. De werkdruk in combinatie met de karige zonuren die het land zou hebben zijn hier hoofdoorzaken nummer uno en dos van.
“Een reconstructie van een constructie van deconstructie. Nutteloos.” (Bron: Kitchenette)
Jezelf letterlijk kapot studeren op het HBO of WO, slapeloze nachten, tentamenstress, na vier jaar eindelijk je bachelor of master in ontvangst nemen om vervolgens in één of andere administratieve functie, tien treden lager dan je werkelijke niveau of in zorg van de staat te belanden.
Men ziet mij niet als een doorzetter. Een baan heb ik hooguit twee maanden puur om het feit dat ik mijn leven dan als nutteloos beschouw. “Ken je verantwoordelijkheden.” “Wordt eens serieus!” “Vindt een baan en houd het!” Ik weet het maar al te goed. Wanneer ik mijn rekeningen weer eens niet kan betalen word ik keihard met mijn neus op de feiten gedrukt. Maar mijn hart klopt en mijn bloed stroomt; het kriebelt. Ik wil meer, en tegelijkertijd niets. Daarom zoek ik naar andere mogelijkheden. Vul ik mijn dagen met wat ik als nodig zie. Al mijn bezittingen mogen van me worden genomen als mij word beloofd dat mijn familie, vrienden ik de rest van mijn leven genoeg eten en liefde zullen hebben om te overleven en oprecht gelukkig zijn. Geen flat screen teevee, Birkin bag, haute cuisine gerecht of fancy car maakt dat anders. En ja ik weet we leven in andere tijden, HECK; we live in a totally different world! En eerlijk is eerlijk; natuurlijk zou ik als ik rijk was alles kopen wat mijn hartje begeerd, maar velen kennen de keerzijde: ik weet dat ik prima kan leven zonder al die luxe producten; ik zie dat ik nu al veel meer heb dan de meeste mensen. Het is een kwestie van niet beter weten of willen weten.
Ik ben een geboren filosoof. Geloof niets, betwijfel alles, trek uit verband, sla aan diggelen en leg de puzzelstukjes op zijn plaats. Een reconstructie van een constructie voor deconstructie.
Een dromer, een “gek”, een eeuwig kind. Zij komt zichzelf wel tegen.
Met een beetje geluk kom ik mezelf inderdaad tegen, weet ik wie ik ben en herken ik mezelf.
Een echte aanrader en maar 1 minuut van je tijd: http://paulocoelhoblog.com/2010/09/08/the-fisherman-and-the-businessman/
P.s. De eerste agent (lees: the government's bitch) die mij durft te bekeuren voor wildplassen krijgt een filosofische speech gevolgt door een lowkick in the ding-ding-ding. Arrest me for doing what is only human.
