Mezelf verloren in dat wat ze noemen "liefdesverdriet". Mijzelf verloren in dat wat wordt genoemd "jeugdtrauma". Mijzelf verloren in de vicieuze cirkel van het leven waarin invalshoeken ontbreken. Mezelf kunnen zijn zonder te weten wie ik ben is als een masker op te zetten zonder te zien wat het is...ik modder maar een beetje aan her en der. Want als ik het niet doe, wie doet het dan? Alleen ik kan mijn eigen leven bij de teugels pakken en in de gewenste richting dwingen. Maar dan zijn het mijn fouten. Mijn verantwoordelijkheden.
Wil ik wel weer de controle over mijn lichaam en hart verliezen aan de eerste de beste JONGEN met leuke praatjes, leuk uiterlijk, maar zonder toekomst? Wil ik uberhaupt wel over de laatste keer dat ik de controle verloor heenkomen? De controle verliezen over mijn hart is als 200km per uur, op de snelweg in de fiat punto van mijn pa tegen het verkeer ingaan; vroeger of later komt de klap. Veel zou ik er voor over hebben, voor dat gevoel in mijn buik, die eeuwige glimlach waarvan mijn kaken pijn gaan doen, de hoop en de acceptatie. Terwijl we zijn wie we zijn, verliezen we onszelf in een ander. We raken verdwaald en in een pure wanhoopspoging volgen we en vervaagd kruimel-spoor terug naar wie we ooit waren.
Oog in oog met je oude ik besef je dat je niet meer bent wie je was. Het kruimelspoor terug volgen is geen optie want aan het einde van het spoor wacht afwijzing, of erger nog: niets. Van het spoor afdwalen lijkt nog te riskant, maar onvermijdelijk. Een ander pad zal komen, de richting heb je zelf in handen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten